Open your mind, your heart to other cultures
Abra su mente, su corazón a otras culturas
You will be a better person
Usted será una mejor persona
RM
Abra su mente, su corazón a otras culturas
You will be a better person
Usted será una mejor persona
RM
Golden vase - Vaso de oro
Child mummy - Momia de niño
Golden head - Cabeza de oro
Mensenoffers
De Incacultuur trok de afgelopen jaren internationaal de aandacht door spectaculaire vondsten van geofferde kinderen op de hoge toppen van het Andesgebergte. Het brengen van offers was een essentieel onderdeel van het religieuze en politieke bestuur van het Incarijk. Door dit grote rituele belang was het voor de kinderen, de capac huchas, een voorrecht om te worden geofferd.
Het bekendste offer in de christelijke cultuur is Jezus Christus. Aan het kruis hangt hij tussen hemel en aarde en is hij de verbintenis tussen God en mens. Hij symboliseert de overgang van de oude tijd naar de nieuwe tijd waarin de dood overwonnen is. Christus wordt afgebeeld met een jong en aantrekkelijk lichaam, waarvoor de Griekse God Apollo als voorbeeld diende. Zijn perfecte lichaam benadrukt de verheven status van het offer, in plaats van de wreedheid van de executie.
Het meisje van Yde (circa 100 na Chr.) is een voorbeeld van een Europees mensenoffer. Het meisje van Yde reisde namens haar volk naar de wereld van de goden. Zij werd geofferd in het moeras van Drenthe. Een moeras wordt als een drempel gezien omdat het geen land en geen water is. Het is een overgang naar de Andere Wereld. Met haar rituele dood in het moeras overschrijdt het meisje deze grens.
De uitverkoren Incakinderen werden op de bergtoppen van het Andesgebergte geofferd. De toppen vormen eveneens een natuurlijke grens tussen twee werelden; onze wereld en de bovennatuurlijke wereld.
Een reconstructie van de mummie Juanita, beter bekend als 'the Ice Maiden', is net als de reconstructie van het meisje van Yde te zien in de tentoonstelling. Juanita, een twaalfjarige meisje, is geofferd op een bergtop, op een hoogte van meer dan 6000 meter. De bergtop geldt als de uiterste geografische grens van de macht van de Incakoning. Voorbij deze grens bevinden zich goden en voorouders. Na het offerritueel werd het meisje een orakel. Als orakel communiceerde zij met priesters die haar boodschappen over het heden, verleden en de toekomst doorgaven aan de koning.
Een jaar voordat de Incakinderen werden geofferd, kregen zij gezonder eten dan daarvoor. Deze speciale behandeling duidt op hun hoge status.
Inca's, 1250-1532
Het Andesgebergte in Peru is de bakermat van een geheel zelfstandige beschaving die in belang vergelijkbaar is met Mesopotamië en Egypte. De Inca's vormden het hoogtepunt van een cultuurontwikkeling die enkele duizenden jaren voor hen begon. Zij bezaten een ingenieuze kalender en een bureaucratie die hen in staat stelde tot het besturen van hun immens grote rijk dat zich uitstrekte van Zuid-Colombia tot Midden-Chili over een lengte van 6000 km.
De hoofdstad van het rijk was Cuzco. Cuzco betekent navel. De stad lag in het centrum van het Inca koninkrijk dat door de Inca's Tawantinsuyu werd genoemd: het rijk van de vier delen. De verschillende delen van het Incarijk leverden diverse producten, zoals katoen, maïs en aardappelen, die werden herverdeeld over de bevolking. Dit zorgde voor een algemene welvaart. De eenheid van de Incastaat werd verder bevorderd door het invoeren van de Quechua taal. De politieke en rituele banden met veroverde volken werden bovendien versterkt door de talrijke huwelijken van de Incakoning met vrouwen van de onderworpen volken.
Het was de plicht van de koning om door middel van kinderoffers grip te krijgen op de werking van de schepping en om zijn politieke gezag uit te dragen over een immens rijk. De Inca's plaatsten in de tombe van een offer vaak bijgiften, zoals paren kruiken en capac hucha-beeldjes. Paren kruiken vertegenwoordigen het mannelijke en het vrouwelijke. Dergelijke complementaire opposities zijn kenmerkend voor de Andessymboliek.
Capac hucha-beelden zijn beeltenissen van de kinderoffers. Oorspronkelijk waren zij voorzien van kleren en een veren hoofdtooi. De lange oorlellen van de beeldjes waarin oorschijven werden gedragen, geven aan dat de capac hucha-beelden tot de Inca-adel werden gerekend. De beelden zijn gemaakt van goud, zilver, koper of spondylusschelpen. Het gebruikte materiaal duidt de status van de heilige offerplaats aan.
Machu Picchu was een heilige nederzetting. Het ligt op de grens van het Andesgebergte en het Amazoneregenwoud. Deze ligging heeft een rituele betekenis. Het Amazoneregenwoud is, net als de aarde aan het begin van de schepping, eeuwig groen en vruchtbaar. Incapriesters probeerden tijdens rituelen contact te leggen met de oorspronkelijke scheppingskracht.
Een kunstmatige waterval verbindt het hoge stadsdeel met het lage stadsdeel van Machu Picchu. Deze verbinding vormt als een rivier de schakel tussen goden en mensen. In Machu Picchu zijn natuurlijke rotspartijen in de architectuur geïncorporeerd die hetzelfde silhouet hebben als de bergen aan de horizon. Zo werd de kracht van de berggoden naar de stad getrokken en vastgehouden.
Inca's, Capac Hucha
In Inca's, Capac Hucha wordt een deel van de sluiter opgelicht die nog altijd ligt over de Andesculturen. Naast de Incacultuur, staan ook pre-Incaculturen, zoals Moche, Nasca en Huari, centraal in de tentoonstelling. De tentoonstelling bestrijkt hiermee 3.000 jaar cultuurgeschiedenis. Met name de mensenofferrituelen die werden uitgevoerd op de hoogste toppen van het Andesgebergte, zijn nog altijd in nevelen gehuld. Dit bestaande mysterie wordt aan de hand van prachtige en fascinerende kunstvoorwerpen, van keramiek tot goud, blootgelegd. Met deze presentatie wordt de betekenis en het belang van de raadselachtige mensenofferrituelen uitgelegd en worden nieuwe feiten over deze offers uiteengezet.
http://www.wereldmuseum.nl/tentoonstellingen/inca-inhoud
De Incacultuur trok de afgelopen jaren internationaal de aandacht door spectaculaire vondsten van geofferde kinderen op de hoge toppen van het Andesgebergte. Het brengen van offers was een essentieel onderdeel van het religieuze en politieke bestuur van het Incarijk. Door dit grote rituele belang was het voor de kinderen, de capac huchas, een voorrecht om te worden geofferd.
Het bekendste offer in de christelijke cultuur is Jezus Christus. Aan het kruis hangt hij tussen hemel en aarde en is hij de verbintenis tussen God en mens. Hij symboliseert de overgang van de oude tijd naar de nieuwe tijd waarin de dood overwonnen is. Christus wordt afgebeeld met een jong en aantrekkelijk lichaam, waarvoor de Griekse God Apollo als voorbeeld diende. Zijn perfecte lichaam benadrukt de verheven status van het offer, in plaats van de wreedheid van de executie.
Het meisje van Yde (circa 100 na Chr.) is een voorbeeld van een Europees mensenoffer. Het meisje van Yde reisde namens haar volk naar de wereld van de goden. Zij werd geofferd in het moeras van Drenthe. Een moeras wordt als een drempel gezien omdat het geen land en geen water is. Het is een overgang naar de Andere Wereld. Met haar rituele dood in het moeras overschrijdt het meisje deze grens.
De uitverkoren Incakinderen werden op de bergtoppen van het Andesgebergte geofferd. De toppen vormen eveneens een natuurlijke grens tussen twee werelden; onze wereld en de bovennatuurlijke wereld.
Een reconstructie van de mummie Juanita, beter bekend als 'the Ice Maiden', is net als de reconstructie van het meisje van Yde te zien in de tentoonstelling. Juanita, een twaalfjarige meisje, is geofferd op een bergtop, op een hoogte van meer dan 6000 meter. De bergtop geldt als de uiterste geografische grens van de macht van de Incakoning. Voorbij deze grens bevinden zich goden en voorouders. Na het offerritueel werd het meisje een orakel. Als orakel communiceerde zij met priesters die haar boodschappen over het heden, verleden en de toekomst doorgaven aan de koning.
Een jaar voordat de Incakinderen werden geofferd, kregen zij gezonder eten dan daarvoor. Deze speciale behandeling duidt op hun hoge status.
Inca's, 1250-1532
Het Andesgebergte in Peru is de bakermat van een geheel zelfstandige beschaving die in belang vergelijkbaar is met Mesopotamië en Egypte. De Inca's vormden het hoogtepunt van een cultuurontwikkeling die enkele duizenden jaren voor hen begon. Zij bezaten een ingenieuze kalender en een bureaucratie die hen in staat stelde tot het besturen van hun immens grote rijk dat zich uitstrekte van Zuid-Colombia tot Midden-Chili over een lengte van 6000 km.
De hoofdstad van het rijk was Cuzco. Cuzco betekent navel. De stad lag in het centrum van het Inca koninkrijk dat door de Inca's Tawantinsuyu werd genoemd: het rijk van de vier delen. De verschillende delen van het Incarijk leverden diverse producten, zoals katoen, maïs en aardappelen, die werden herverdeeld over de bevolking. Dit zorgde voor een algemene welvaart. De eenheid van de Incastaat werd verder bevorderd door het invoeren van de Quechua taal. De politieke en rituele banden met veroverde volken werden bovendien versterkt door de talrijke huwelijken van de Incakoning met vrouwen van de onderworpen volken.
Het was de plicht van de koning om door middel van kinderoffers grip te krijgen op de werking van de schepping en om zijn politieke gezag uit te dragen over een immens rijk. De Inca's plaatsten in de tombe van een offer vaak bijgiften, zoals paren kruiken en capac hucha-beeldjes. Paren kruiken vertegenwoordigen het mannelijke en het vrouwelijke. Dergelijke complementaire opposities zijn kenmerkend voor de Andessymboliek.
Capac hucha-beelden zijn beeltenissen van de kinderoffers. Oorspronkelijk waren zij voorzien van kleren en een veren hoofdtooi. De lange oorlellen van de beeldjes waarin oorschijven werden gedragen, geven aan dat de capac hucha-beelden tot de Inca-adel werden gerekend. De beelden zijn gemaakt van goud, zilver, koper of spondylusschelpen. Het gebruikte materiaal duidt de status van de heilige offerplaats aan.
Machu Picchu was een heilige nederzetting. Het ligt op de grens van het Andesgebergte en het Amazoneregenwoud. Deze ligging heeft een rituele betekenis. Het Amazoneregenwoud is, net als de aarde aan het begin van de schepping, eeuwig groen en vruchtbaar. Incapriesters probeerden tijdens rituelen contact te leggen met de oorspronkelijke scheppingskracht.
Een kunstmatige waterval verbindt het hoge stadsdeel met het lage stadsdeel van Machu Picchu. Deze verbinding vormt als een rivier de schakel tussen goden en mensen. In Machu Picchu zijn natuurlijke rotspartijen in de architectuur geïncorporeerd die hetzelfde silhouet hebben als de bergen aan de horizon. Zo werd de kracht van de berggoden naar de stad getrokken en vastgehouden.
Inca's, Capac Hucha
In Inca's, Capac Hucha wordt een deel van de sluiter opgelicht die nog altijd ligt over de Andesculturen. Naast de Incacultuur, staan ook pre-Incaculturen, zoals Moche, Nasca en Huari, centraal in de tentoonstelling. De tentoonstelling bestrijkt hiermee 3.000 jaar cultuurgeschiedenis. Met name de mensenofferrituelen die werden uitgevoerd op de hoogste toppen van het Andesgebergte, zijn nog altijd in nevelen gehuld. Dit bestaande mysterie wordt aan de hand van prachtige en fascinerende kunstvoorwerpen, van keramiek tot goud, blootgelegd. Met deze presentatie wordt de betekenis en het belang van de raadselachtige mensenofferrituelen uitgelegd en worden nieuwe feiten over deze offers uiteengezet.
http://www.wereldmuseum.nl/tentoonstellingen/inca-inhoud
Mummy - Momia
Huaco
English
Español
Huaco
Si bien este texto que sigue no pertenece a la muestra hecha en el Wereld Museum de Holanda, me parece pertinente para enriquecer nociones.
El hallazgo en 1999 de la “doncella de Llullaillaco”, enterrada hace 500 años en el volcán homónimo ubicado al norte de Argentina, conmovió al mundo entero. De hecho, la ciencia la declaró momia mejor conservada hasta ahora conocida, y las investigaciones de su contexto funerario sacaron a relucir que la adolescente y sus dos acompañantes habían sido víctimas del ritual de sacrificio humano incaico de la capaccocha, capacocha o capac hucha.
Más allá del cariz funesto de una práctica generalmente percibida como cruel, la capac hucha da cuenta de una compleja lógica de articulación entre factores políticos y religiosos precisos relacionados con la ideología imperial inca, tal como lo revelaron los estudios arqueológicos y etnohistóricos sobre el tema. ¿En qué consistía el ritual y cuál era su significado?
Desde un punto de vista etimológico, hucha significa deber, deuda, obligación, cuyo incumplimiento cobra el sentido de “falta”. De esta manera, en palabras de Gerald Taylor (1987), “el capac hucha corresponde a la realización de una obligación ritual de máxima importancia y esplendor (capac)”.
Efectivamente, este ritual era antes que nada una asamblea de oráculos venidos de todo el Tahuantinsuyo, y llevada a cabo con ocasión del Inti Raymi, de la coronación del Inca o de algún suceso catastrófico atravesado por el Imperio. En la ideología religiosa del Tahuantinsuyo, los oráculos y las élites sacerdotales que los controlaban eran asimismo de suma importancia. Por consiguiente, el Inca consultaba regularmente los oráculos de las huacas imperiales, las cuales se hallaban representadas en el Cusco durante el ritual de la Capac hucha. Cada huaca tributaba al Inca con niños destinados a ser sacrificados. Éstos viajaban hacia el Cusco con sus caciques y representaciones de sus dioses locales. Una vez en la plaza del Cusco, los “peregrinos” rendían homenaje al Inca y a las divinidades principales del Imperio: el sol, la luna, y las momias reales. Luego, el Hijo del Sol consultaba con los dioses de sus provincias sobre asuntos militares o administrativos. El Inca recompensaba a las deidades de cada huaca, de acuerdo a las respuestas dadas por sus respectivos oráculos. Esta recompensa consistía en los niños tributados por cada huaca al Inca, cuya gran mayoría era sacrificada en su lugar de origen, a su regreso del Cusco (Gose 1996, Cieza de León).
Las víctimas debían ser niños saludables y físicamente perfectos. El análisis de ADN de las momias de Lullaillaco reveló que las criaturas habían sido “engordadas” antes de su muerte. Al parecer, durante la mayor parte de su vida, éstas habían tenido una dieta principalmente basada en papas pero, durante el periodo aproximado de un año antes del sacrificio, su alimentación consistió esencialmente en maíz y carne seca de llama, un tipo de comida de carácter sagrado. El cronista Cobo (1964) subraya el buen trato otorgado a los niños antes del sacrificio. En el caso de Llullaillaco, se calcula que tres o cuatro meses antes de su muerte, éstos peregrinaron por las montañas hacia su última morada, seguramente en proveniencia del Cusco. En sus últimos instantes de vida, se les dio chicha y hojas de coca, contra el mal de altura o a manera de anestésicos. A raíz de estudios previos en otras momias halladas en la misma región, se descubrió que las víctimas habían sido asfixiadas, aunque Cobo señala que se las enterraba vivas, en necrópolis asociadas a las divinidades, acompañadas de un rico ajuar funerario, y veneradas por un grupo de sacerdotes encargados de su culto.
Existen diversas interpretaciones acerca del significado de la capac hucha. Desde una perspectiva religiosa, las crónicas subrayan que era un honor ser elegido para este ritual, ya que se consideraba que, al morir, los niños se unían a sus antepasados y velaban por sus localidades (Silverblatt, 1988). Aquí prevalece también el significado simbólico y étnico del contexto en que eran enterradas las criaturas, montañas muchas veces. Dentro de la cosmovisión andina, éstas eran efectivamente asociadas a deidades (tales como Pariacaca), a centros cosmogónicos (pakarinas o pakarishkas) o a la fertilidad (Reinhard, 1985).
A nivel político en cambio, se ha planteado que dentro de un sistema imperialista, este tipo de ritual permitía infundir el terror entre las poblaciones conquistadas, facilitando así su control. En base a un análisis más profundo del ritual y su contexto, Gose señala que la consulta de los oráculos era ante todo un acto político que permitía consolidar el sometimiento y la dependencia de los cacicazgos locales hacia la autoridad inca. De hecho, era el Inca quien decidía acerca de la relevancia de cada oráculo, y lo recompensaba en consecuencia, creando así una jerarquía entre las huacas, en la cual el dios sol ocupaba desde luego el primer puesto. Por otra parte, el hecho de reunir a los dioses locales en el centro del Imperio era prácticamente una forma de apropiárselos. Para las localidades en cambio, la práctica de la capac hucha consistía en una manera de redefinir sus cultos tradicionales dentro de las nuevas lógicas del Imperio, y de ser así reconocidas por éste (Silverblatt, 1988).
A modo de conclusión, cabe resaltar que si bien este tipo de prácticas causa muchas veces rechazo y repugnancia, los estudios arqueológicos y etnohistóricos han permitido superar su aspecto espectacular, sanguinario y quizá fascinante. Antropológicamente hablando, el ritual de la capac hucha es un ejemplo enriquecedor de la forma en que una manifestación cultural aparentemente aislada se relaciona en realidad con un conjunto de factores, no solamente religiosos en este caso, sino también políticos e históricos.
Más allá del cariz funesto de una práctica generalmente percibida como cruel, la capac hucha da cuenta de una compleja lógica de articulación entre factores políticos y religiosos precisos relacionados con la ideología imperial inca, tal como lo revelaron los estudios arqueológicos y etnohistóricos sobre el tema. ¿En qué consistía el ritual y cuál era su significado?
Desde un punto de vista etimológico, hucha significa deber, deuda, obligación, cuyo incumplimiento cobra el sentido de “falta”. De esta manera, en palabras de Gerald Taylor (1987), “el capac hucha corresponde a la realización de una obligación ritual de máxima importancia y esplendor (capac)”.
Efectivamente, este ritual era antes que nada una asamblea de oráculos venidos de todo el Tahuantinsuyo, y llevada a cabo con ocasión del Inti Raymi, de la coronación del Inca o de algún suceso catastrófico atravesado por el Imperio. En la ideología religiosa del Tahuantinsuyo, los oráculos y las élites sacerdotales que los controlaban eran asimismo de suma importancia. Por consiguiente, el Inca consultaba regularmente los oráculos de las huacas imperiales, las cuales se hallaban representadas en el Cusco durante el ritual de la Capac hucha. Cada huaca tributaba al Inca con niños destinados a ser sacrificados. Éstos viajaban hacia el Cusco con sus caciques y representaciones de sus dioses locales. Una vez en la plaza del Cusco, los “peregrinos” rendían homenaje al Inca y a las divinidades principales del Imperio: el sol, la luna, y las momias reales. Luego, el Hijo del Sol consultaba con los dioses de sus provincias sobre asuntos militares o administrativos. El Inca recompensaba a las deidades de cada huaca, de acuerdo a las respuestas dadas por sus respectivos oráculos. Esta recompensa consistía en los niños tributados por cada huaca al Inca, cuya gran mayoría era sacrificada en su lugar de origen, a su regreso del Cusco (Gose 1996, Cieza de León).
Las víctimas debían ser niños saludables y físicamente perfectos. El análisis de ADN de las momias de Lullaillaco reveló que las criaturas habían sido “engordadas” antes de su muerte. Al parecer, durante la mayor parte de su vida, éstas habían tenido una dieta principalmente basada en papas pero, durante el periodo aproximado de un año antes del sacrificio, su alimentación consistió esencialmente en maíz y carne seca de llama, un tipo de comida de carácter sagrado. El cronista Cobo (1964) subraya el buen trato otorgado a los niños antes del sacrificio. En el caso de Llullaillaco, se calcula que tres o cuatro meses antes de su muerte, éstos peregrinaron por las montañas hacia su última morada, seguramente en proveniencia del Cusco. En sus últimos instantes de vida, se les dio chicha y hojas de coca, contra el mal de altura o a manera de anestésicos. A raíz de estudios previos en otras momias halladas en la misma región, se descubrió que las víctimas habían sido asfixiadas, aunque Cobo señala que se las enterraba vivas, en necrópolis asociadas a las divinidades, acompañadas de un rico ajuar funerario, y veneradas por un grupo de sacerdotes encargados de su culto.
Existen diversas interpretaciones acerca del significado de la capac hucha. Desde una perspectiva religiosa, las crónicas subrayan que era un honor ser elegido para este ritual, ya que se consideraba que, al morir, los niños se unían a sus antepasados y velaban por sus localidades (Silverblatt, 1988). Aquí prevalece también el significado simbólico y étnico del contexto en que eran enterradas las criaturas, montañas muchas veces. Dentro de la cosmovisión andina, éstas eran efectivamente asociadas a deidades (tales como Pariacaca), a centros cosmogónicos (pakarinas o pakarishkas) o a la fertilidad (Reinhard, 1985).
A nivel político en cambio, se ha planteado que dentro de un sistema imperialista, este tipo de ritual permitía infundir el terror entre las poblaciones conquistadas, facilitando así su control. En base a un análisis más profundo del ritual y su contexto, Gose señala que la consulta de los oráculos era ante todo un acto político que permitía consolidar el sometimiento y la dependencia de los cacicazgos locales hacia la autoridad inca. De hecho, era el Inca quien decidía acerca de la relevancia de cada oráculo, y lo recompensaba en consecuencia, creando así una jerarquía entre las huacas, en la cual el dios sol ocupaba desde luego el primer puesto. Por otra parte, el hecho de reunir a los dioses locales en el centro del Imperio era prácticamente una forma de apropiárselos. Para las localidades en cambio, la práctica de la capac hucha consistía en una manera de redefinir sus cultos tradicionales dentro de las nuevas lógicas del Imperio, y de ser así reconocidas por éste (Silverblatt, 1988).
A modo de conclusión, cabe resaltar que si bien este tipo de prácticas causa muchas veces rechazo y repugnancia, los estudios arqueológicos y etnohistóricos han permitido superar su aspecto espectacular, sanguinario y quizá fascinante. Antropológicamente hablando, el ritual de la capac hucha es un ejemplo enriquecedor de la forma en que una manifestación cultural aparentemente aislada se relaciona en realidad con un conjunto de factores, no solamente religiosos en este caso, sino también políticos e históricos.
Gracias a los autores:
Huaco
Huaco
Huaco
Ofrenda ritual - Ritual offering
Detail of vase - Detalle de vaso
Gold and stones - Oro y pidras
Ofrenda ritual - Ritual offering
Details of exquisite fabrics - Detalle de los exquisitos tejidos
Mask - Máscara
Nacre, semi precious stones, gold. - Nácar, piedras semipreciosas, oro
Mummy of a baby - Momia de un bebé
Archeology - Arqueologia: Incas - Capac Hucha - Data in Dutch. Español - Links
You have an alphabetical guide in the foot of the page in the blog: solitary dog sculptor
In the blog: Solitary Dog Sculptor I, the alphabetical guide is on the right side of the page
Thanks
Usted tiene una guía alfabética al pie de la página en el blog: solitary dog sculptor
En el blog: Solitary Dog Sculptor I, la guia alfabética está en el costado derecho de la página
Gracias
Ricardo M Marcenaro - Facebook
Blogs in operation of The Solitary Dog:
solitary dog sculptor:
http://byricardomarcenaro.blogspot.com
Solitary Dog Sculptor I:
http://byricardomarcenaroi.blogspot.com
Para:
comunicarse conmigo,
enviar materiales para publicar,
propuestas comerciales:
marcenaroescultor@gmail.com
For:
contact me,
submit materials for publication,
commercial proposals:
marcenaroescultor@gmail.com
Diario La Nación
Argentina
Cuenta Comentarista en el Foro:
Capiscum
My blogs are an open house to all cultures, religions and countries. Be a follower if you like it, with this action you are building a new culture of tolerance, open mind and heart for peace, love and human respect.
Thanks :)
Mis blogs son una casa abierta a todas las culturas, religiones y países. Se un seguidor si quieres, con esta acción usted está construyendo una nueva cultura de la tolerancia, la mente y el corazón abiertos para la paz, el amor y el respeto humano.
Gracias :)
No hay comentarios:
Publicar un comentario